Uyku Masalları

Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar küçük bir kasabanın şirin bir mahallesinde, Defne adında meraklı ve yaratıcı bir kız çocuğu yaşarmış. Defne’nin en büyük hayali, bir gün kendi hikâyelerini yazıp insanlara anlatmakmış. Ancak Defne ne zaman yazmaya başlasa, ya bir kelime eksik kalır ya da cümleleri istediği gibi olmazmış. Bu yüzden bir gün annesine dönüp,

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Aren adında sevimli bir çocuk yaşarmış. Aren sabahları artık pencereye düşen yağmur damlaları yerine sisli ve soğuk havayı görmeye başlamış. Bir gece, Aren yatağına yattığında gökyüzünde küçük beyaz tanelerin dans ettiğini fark etmiş. Kar yağıyormuş! Heyecandan yerinde duramayan Aren, annesi ve babasına seslenmiş: “Anne! Baba!

Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, uzak diyarlarda, rengârenk çiçeklerin ve kuş cıvıltılarının hiç eksik olmadığı bir yer varmış. Bu yerin adı Papatyalar Ülkesi’ymiş. Papatyalar Ülkesi, gökyüzüne uzanan papatyaların beyaz yapraklarıyla süslenmiş tarlalar ve minik derelerle doluymuş. Burada yaşayanlar, her sabah güneşe selam verir, her gece ise yıldızların altında huzurla uyurlarmış. Bu ülkenin en sevilen

Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, şirin bir kasabada yaşayan neşeli bir aile varmış. Bu aile, anne Esra, baba Ufuk, küçük kızları Hale ve küçük oğulları Uğur’dan oluşuyormuş. Her biri farklı bir karaktere sahip olan bu aile, birlikte vakit geçirmekten çok hoşlanırmış. Bir sabah, Ufuk Bey, “Bugün hep birlikte balık tutmaya gidelim. Hem eğleniriz hem

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, yemyeşil ormanların ve masmavi göllerin bulunduğu bir ülkede küçük bir kasaba varmış. Bu kasabada, sevgi dolu bir aile yaşarmış: Anne Ayşe, baba Mehmet ve küçük kızları Elif. Elif, meraklı gözleri ve kocaman hayalleri olan bir çocukmuş. En çok sevdiği şey ise ışıklarmış; yıldızların parıltısı, ateşböceklerinin

Bir varmış bir yokmuş, yemyeşil yaprakların dans ettiği, rengârenk çiçeklerin parladığı, neşeli bir ormanda tatlı, minik bir maymun yaşarmış. Bu minik maymunun adı Kıvrık’mış. Kıvrık, parlak kahverengi tüyleri ve kıvırcık kuyruğuyla ormanın en sevilen canlılarından biriymiş. Her sabah, Kıvrık’ın neşesi güneşin ilk ışıklarıyla birlikte yükselir, ağaç dallarında zıplayarak diğer hayvan dostlarına “Günaydın!” dermiş. Kıvrık, keşfetmeyi

Bir varmış, bir yokmuş… Sevimli bir aile, yaz tatilinde hiç görmedikleri bir yere gitmeye karar vermişler. Bu yer, Gürcistan’ın güzeller güzeli şehri Batum’du. Anne, baba ve küçük kızları Elif, heyecanla yolculuğa hazırlanmışlar. Sabahın ilk ışıklarıyla yola koyulmuşlar. Elif, arabada heyecanla ailesine sorular sormaya başlamış: “Anne, Batum nasıl bir yer? Orada neler göreceğiz?” Annesi gülümseyerek, “Batum,

Bir varmış, bir yokmuş… Güzel bir sabah, küçük Elif gözlerini açmış. Heyecanla yatağından fırlamış ve hemen annesinin yanına koşmuş. Annesi mutfakta kahvaltı hazırlarken Elif neşeyle, “Anne, bugün ne yapacağız?” diye sormuş. Annesi gülümseyerek, “Bugün harika bir gün geçireceğiz. Önce güzel bir kahvaltı yapalım, sonra birlikte parka gideriz,” demiş. Elif bu habere çok sevinmiş, çünkü parka

Bir varmış bir yokmuş, şeftali kokulu bir köy varmış. Bu köyde her sabah tatlı bir şeftali kokusu etrafı sarar, rüzgarla birlikte her yere yayılırmış. Köyün çocukları sabahları uyanır uyanmaz, bu kokuyu alıp gülümserlermiş. Şeftali ağaçları köyün her yanına yayılmış, ağaçlar öylesine bereketliymiş ki dallar meyvelerle dolup taşarmış. Bir gün, Zeynep adında küçük bir kız çocuğu,

Bir varmış bir yokmuş, ortaokula yeni başlamış tatlı mı tatlı bir kız varmış. Adı Gizem’miş. Gizem, çok meraklı ve öğrenmeyi seven bir çocukmuş. Ailesi onu her zaman destekler, okulda başarılı olması için her türlü imkânı sağlarmış. Bu yıl Gizem’in hayatında çok önemli bir değişiklik olmuş: İlk defa kendi telefonu olmuş! O sabah Gizem’in gözleri heyecandan