Bir zamanlar yüksek dağların tepelerinde yaşayan tembel bir keçi varmış. Adı Zıpzıp’mış, ama zıplamayı pek sevmezmiş. Günlerini kayalıkların üzerinde miskin miskin oturarak geçirir, karnı acıktığında en yakınındaki otları yer, sonra yine gölgeye çekilirmiş. Zıpzıp’un tembelliği o kadar meşhurmuş ki diğer keçiler onunla alay edermiş.
Bir gün Zıpzıp çok acıkmış, ama yakınlarda yiyecek tek bir ot bile kalmamış. Çünkü etrafındaki tüm otları çoktan yemiş ve yenilerinin çıkması için hiçbir şey yapmamış. Çaresizce dağın eteklerine doğru yürümüş. Ama nereye baksa toprak kurak, otlar da solgunmuş. Yorulmuş, susamış ve sonunda bir kayanın gölgesine kıvrılıp uyuyakalmış. Rüyasında yemyeşil bir vadiye gitmiş. Bu vadide rengârenk çiçekler, taptaze otlar varmış. Zıpzıp hemen bu otlara koşmuş, yemeye başlamış. Ama o kadar iştahlıymış ki vadinin her köşesinden ot koparmış. Derken vadinin diğer sakinleri olan koyunlar çıkagelmiş. Koyunların lideri, “Bu vadideki otları herkes eşit şekilde kullanır. Biz hep birlikte çalışır, sulama yapar, otların büyümesini sağlarız. Ama sen ne suladın ne de emek verdin!” demiş. Zıpzıp, yaptığının yanlış olduğunu anlamış ve tam özür dileyecekken rüyasından uyanmış. Gözlerini açtığında karşısında üç koyun duruyormuş. Onlar da dağların tepelerine ot ekmeye gidiyorlarmış. “Biz yeni otlar ekeceğiz ve kurumuş yerleri sulayacağız. Bize katılmak ister misin?” diye sormuşlar.
Zıpzıp, bu teklifi memnuniyetle kabul etmiş. O günden sonra koyunlarla birlikte çalışmış, toprağı kazmış, tohumlar ekmiş ve sulama yapmışlar. Kısa bir süre sonra dağın tepeleri yemyeşil olmuş. Zıpzıp artık tembel bir keçi değil, çalışkan bir çiftçi keçiymiş.
Daha fazla kısa masal okumak isterseniz Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.